Miejsko-Gminna Biblioteka
Publiczna

Zajęcie terytorium Polski przez nazistów oznacza dla tutejszych Żydów koniec spokojnego życia.
Zaczynają się pierwsze szykany - pobicia, kradzieże, nakaz noszenia tzw. gwiazdy Dawida. Dochodzi do zbrodni.
Ludzie zamykani są w gettach, w których panuje głód i szerzą się choroby.
Jeśli komuś uda się przetrwać, to czeka go obóz koncentracyjny. To piekło przeżyją nieliczni.

Niczym nie zawiniły. Nikogo nie skrzywdziły. Miały pecha, że urodziły się w żydowskich rodzinach.
Wychowane w czasach pokoju nagle musiały stanąć oko w oko z okropieństwami wojny.
Po kolei traciły najbliższych. Były poniewierane, głodzone i gwałcone. Żyły w nieustannym strachu. Pozbawiono je godności.
Nieliczne spotkały na swojej drodze dobrych ludzi, inne musiały o siebie zadbać same. Jednak przetrwały.
Czasami jako jedyne z całej rodziny.

"Życie tam, w getcie, w pojedynkę było niemożliwe. Bez tego nie można było przeżyć i zostać człowiekiem. Zawsze trzeba było mieć kogoś do pary w tym sensie, że trzeba było mieć przy sobie drugiego człowieka, który myśli tak samo, który jest w ciebie tak samo wciągnięty, jak ty w niego. Dla którego zrobisz wszystko, a on dla ciebie. I to jest miłość" - pisał Marek Edelman, jeden z dowódców powstania w getcie warszawskim. W rozmowie z Paulą Sawicką przywołuje najintymniejsze chwile z życia swoich przyjaciół, znajomych, niekiedy zupełnie obcych ludzi. Wypływa z nich uniwersalne przesłanie: to uczucie pokonuje wszystko, pozwala na szczęście, wyzwala od strachu, także przed śmiercią. "I była miłość w getcie", historia opowiedziana prosto i bez patosu, w przejmujący sposób dotyka jądra człowieczeństwa.

Trzeci już tom opowiadający o losach żydowskiej rodziny, żyjącej we Frankfurcie w XX wieku (tutaj historia toczy się w latach 1941-1948). Części rodziny Sternbergów udało się wyemigrować z Niemiec - do Holandii, Palestyny i Afryki Południowej. Tych, którzy pozostali, przepędzono niczym bydło ku Wielkiej Hali Targowej: Victorię z dziećmi oraz jej rodziców. Annie, nieślubnej córce Johanna Isidora, udaje się w zamieszaniu wyciągnąć z kolumny córeczkę Victorii, Fanny, i wraz z nią uciec. Co trzyma przy życiu ludzi, którzy stracili wszystko? Czy można powrócić do życia sprzed czasów wielkiego strachu?Po zakończeniu wojny Sternbergowie miotają się między nadzieją a zwątpieniem. Czy ktoś z ich bliskich przeżył? Pierwsze wiadomości przychodzą po miesiącach, ale dopiero po latach można nawiązać kontakt z zagranicą. Radość z nielicznych ponownych spotkań jest ogromna. Ale pojawiają się kolejne pytania: dlaczego właśnie im się udało? I czy można jeszcze normalnie żyć po tym wszystkim, co się wydarzyło? Śmiać się?Autorka z niezwykle ludzkim podejściem i dzięki bardzo plastycznym obrazom pokazuje to, co spotkało poszczególnych członków rodziny Sternbergów, ale składa także hołd niemieckim kobietom, które stały wśród ruin na zgliszczach swojego dotychczasowego życia, a mimo to się nie poddały.